Leden

Waarom werd ik Vrijmetselaar?
Veel Vrijmetselaars kunnen op deze vraag geen kort antwoord geven. Maar wat heeft hen bewogen lid te worden?
Wellicht ziet u in hun verhalen parallellen met uw eigen zoektocht?

Egbert Assink

Vrijmetselarij als een specifieke methode om jezelf te leren kennen via het uitwisselen van gedachten over zingeving en levensvisie boeide me al heel lang. Het idee om lid te worden van de Orde kreeg ik rond mijn dertigste. Toch heeft het nog geruime tijd geduurd voordat ik daadwerkelijk contact opnam met een loge. Ik had het gevoel dat ik er nog niet helemaal klaar voor was. Sommigen hebben er lange tijd voor nodig, anderen besluiten al vrij snel om zich aan te melden.

Persoonlijk spreekt mij sterk aan het idee dat ieder mens zelfstandig moet zoeken naar waarheid, en dat jouw waarheid niet de waarheid van een ander hoeft te zijn. Denken over levensvragen en zingeving kan niet aan anderen worden uitbesteed. Sommige "levensbeschouwingen" pretenderen het alleenrecht op de waarheid in pacht te hebben. Het is verleidelijk en gevaarlijk dit soort ideologieën te omarmen. Veel heb ik geleerd van mijn twee opgroeiende kinderen. Gesprekken met hen verhelderden voor mij de levensvragen waarmee ieder mens worstelt. Deze gesprekken vormden uiteindelijk aanleiding voor mij om me aan te melden. Het idee dat je zoekt naar datgene wat mensen verenigt en niet naar wat mensen verdeelt, vind ik belangrijk.

Lidmaatschap van de Orde van Vrijmetselaren heeft mij geestelijke verdieping gebracht. Daarnaast, en wellicht niet minder belangrijk, ben ik in de loge met een aantal vrienden in aanraking gekomen die ik anders nooit zou zijn tegengekomen.


Gerrit van Rossem

Op zich is het niet zo bijzonder om lid te zijn van een organisatie waarbij het gewoon is om elkaars mening te respecteren. 

De laatste tijd hebben er in Nederland niet zoveel brandstapels meer gebrand en we zijn inmiddels wel gewend dat mensen bereid zijn om te luisteren naar elkaar. 

Of om tenminste te doen alsof ... .

Maar hoe vaak zit je niet in een discussie waarbij de meningen en opmerkingen over de tafel vliegen zonder dat er echte helderheid ontstaat? En dan is het fijn om te merken dat bij een club als die van de vrijmetselaars een gesprek over ieder denkbaar onderwerp mogelijk is met mensen die wel erg uiteenlopend zijn van aard en aanleg. Omdat we afgesproken hebben hoe we met elkaar praten.

Maar daarnaast is er meer. We hebben de rituelen die we uitvoeren. Schitterende gebeurtenissen in een prachtige ruimte. Rituelen die een eeuwenoude geschiedenis hebben, die je elke keer weer optillen, ver boven het alledaagse uit. Die je uitnodigen om na te denken over je bestaan. Over de zingeving van je doen en laten.

En dan heb je daarnaast ook nog heel vaak gewoon plezier. En dat allemaal omdat het een mannenklub is en er geen vrouwen "bij mogen"? Natuurlijk niet, van mij zouden ze er morgen bij mogen komen. En dat is eigenlijk al het geval. Er zijn mannenloges, vrouwenloges en gemengde. Keus genoeg. Ik voel me er goed bij, al jaren.


Jeroen Ketelaars

Ik zat aan dek in de haven van Hoorn met een oorlam in de hand de zeilwedstrijd van zojuist te evalueren. Mijn vriend  wijst naar een statig middeleeuws pand dat mede het aanzicht van de haven bepaalt en zegt:"Ben jij er ook één?'
 
Ik zeg: "waar in godsnaam heb je het over?"
 
Ik was 29 en besloot met hem mee te gaan naar 'een avond voor belangstellenden'. Apart, want belangstellend was ik niet, hoewel, als ik er óók één was? Er werd een inleiding gegeven over vrijmetselarij. Op zich niets bijzonders. 'Een beter mens worden in een steeds meer verdeelde wereld'. Als je uit een humanistisch nest komt is dat niets nieuws en ik was kritisch, zéér kritisch.
 
Tijdens de borrel achteraf komen er twee oudere heren bij mij staan.
De ene zegt:"je was kritisch hè?" De ander zegt: "mag ik je eens vertellen wat ik er van vind?" Niet:"Luister snotaap, ik zal eens zeggen hoe het zit", maar respectvol repliek tegen een gelijke: "Mág ik je eens vertellen wat ik er van vind?"  Geen discussie, maar comparitie.
Het vergelijken van standpunten is een oefening in tolerantie, ongeacht je leeftijd en achtergrond zei hij. 

Verschil van mening telde dus toch!
"Het scherpt de geest en de wrijving geeft glans" zei de één en 
"Hoe groter de kloof, hoe mooier de brug?" zei ik en ze knikten, ja.
En ik begreep 'dat ik er één was'.



Frans Uytterhoeven

Waarom werd ik vrijmetselaar?

Rond 2000 kwam er een vraag bij mij op? Hoe zit het eigenlijk met mijn eigen ontwikkeling? In mijn vak van adviseur / (management)trainer ben ik altijd bezig met een bijdrage leveren aan de ontwikkeling van mensen in organisaties.

Ik kan er mijn kwaliteiten goed in kwijt, maar die vraag “hoe zit het nu eigenlijk met mijn eigen ontwikkeling?” bleef terugkomen. Natuurlijk volgde ik zelf opleidingen, die mij zonder meer veel brachten, maar toch!

Ik werd geïnspireerd door mijn echtgenote die lid was van de Orde der Weefsters, verwant aan de vrijmetselarij. Dus ging ik naar een voorlichtingsbijeenkomst en na een aantal gesprekken werd ik vrijmetselaar.

Heb ik er gevonden wat ik zocht? Kon ik er werken aan mijzelf? Ik heb ontdekt dat de vrijmetselarij hiertoe veel mogelijkheden biedt, maar je moet het zelf doen.   Ik krijg veel terug van mijn medelogeleden en in de meer ceremoniële bijeenkomsten met veel symboliek. De vertaling daarvan naar de betekenis voor mijzelf komt van binnenuit. Op mij komt het aan!  Het is een weg met vallen en opstaan, zonder einde, lijkt het. Ik realiseer mij dat het einde ooit echt wel komt. Ik hoop dan dat ik ook anderen heb geïnspieerd, noem het “mijn nalatenschap”. Niet alleen in de vrijmetselarij, maar ook in mijn dagelijks leven.