Ik zat aan dek in de haven van Hoorn met een oorlam in de hand de zeilwedstrijd van zojuist te evalueren. Mijn vriend wijst naar een statig middeleeuws pand dat mede het aanzicht van de haven bepaalt en zegt:"Ben jij er ook één?'
Ik zeg: "waar in godsnaam heb je het over?"
Ik was 29 en besloot met hem mee te gaan naar 'een avond voor belangstellenden'. Apart, want belangstellend was ik niet, hoewel, als ik er óók één was? Er werd een inleiding gegeven over vrijmetselarij. Op zich niets bijzonders. 'Een beter mens worden in een steeds meer verdeelde wereld'. Als je uit een humanistisch nest komt is dat niets nieuws en ik was kritisch, zéér kritisch.
Tijdens de borrel achteraf komen er twee oudere heren bij mij staan.
De ene zegt:"je was kritisch hè?" De ander zegt: "mag ik je eens vertellen wat ik er van vind?" Niet:"Luister snotaap, ik zal eens zeggen hoe het zit", maar respectvol repliek tegen een gelijke: "Mág ik je eens vertellen wat ik er van vind?" Geen discussie, maar comparitie.
Het vergelijken van standpunten is een oefening in tolerantie, ongeacht je leeftijd en achtergrond zei hij.
Verschil van mening telde dus toch!
"Het scherpt de geest en de wrijving geeft glans" zei de één en
"Hoe groter de kloof, hoe mooier de brug?" zei ik en ze knikten, ja.
En ik begreep 'dat ik er één was'.
Frans Uytterhoeven

Waarom werd ik vrijmetselaar?Rond 2000 kwam er een vraag bij mij op? Hoe zit het eigenlijk met mijn eigen ontwikkeling? In mijn vak van adviseur / (management)trainer ben ik altijd bezig met een bijdrage leveren aan de ontwikkeling van mensen in organisaties.
Ik kan er mijn kwaliteiten goed in kwijt, maar die vraag “hoe zit het nu eigenlijk met mijn eigen ontwikkeling?” bleef terugkomen. Natuurlijk volgde ik zelf opleidingen, die mij zonder meer veel brachten, maar toch!
Ik werd geïnspireerd door mijn echtgenote die lid was van de Orde der Weefsters, verwant aan de vrijmetselarij. Dus ging ik naar een voorlichtingsbijeenkomst en na een aantal gesprekken werd ik vrijmetselaar.
Heb ik er gevonden wat ik zocht? Kon ik er werken aan mijzelf? Ik heb ontdekt dat de vrijmetselarij hiertoe veel mogelijkheden biedt, maar je moet het zelf doen. Ik krijg veel terug van mijn medelogeleden en in de meer ceremoniële bijeenkomsten met veel symboliek. De vertaling daarvan naar de betekenis voor mijzelf komt van binnenuit. Op mij komt het aan! Het is een weg met vallen en opstaan, zonder einde, lijkt het. Ik realiseer mij dat het einde ooit echt wel komt. Ik hoop dan dat ik ook anderen heb geïnspieerd, noem het “mijn nalatenschap”. Niet alleen in de vrijmetselarij, maar ook in mijn dagelijks leven.