Hedenmiddag zijn wij bijeen om in deze tijd waarop we op in de natuur het meeste licht maar waar we in de cultuur veel minder licht dreigen te zien. Steeds weer spreken wij het vertrouwen uit dat de duisternis het licht niet heeft overwonnen. Maar als we om ons heen kijken is daar niet veel hoop op voor de beschouwer.

De media overspoelen ons met alarmerende berichten over ongeveer alles wat ons ter harte gaat. We leven in een informatie-tijdperk. En die wordt wordt over ons uitgestrooid. De hoeveelheid informatie in woord en geschrift die in de geschiedenis van de mensheid is geproduceerd wordt nu per twee dagen verspreid. Met andere woorden meer dan 5000 jaar informatie wordt nu iedere twee dagen geproduceerd. Helaas kunnen we niet stellen dat de betrouwbaarheid eveneens is toegenomen. Integendeel, alle  informatie die op ons afkomt moet gewogen en beoordeeld worden op haar merites.

Hoe kan een vrije denker nog overeind blijven als hij gehinderd wordt door te moeten denken in een tijd met een lawine aan (oncontroleerbare) informatie. Onnoembare hoeveelheden visuele en hoorbare prikkels. Die vaak enerzijds vaak overdreven negatief of anderzijds overdreven positief en wervend is. Wij, opgegroeid in de 20e eeuw hebben de neiging om onze autonomie, onze persoonlijke kwaliteiten en de ontwikkeling daarvan, te zien als het belangrijkste goed. Maar is dat nog wel reëel? Als er geen universele wetenschappers meer kunnen bestaan, hoe kan ik dan nog verwachten wel zelf en alleen te ordenen van alles wat op mijn weg komt.

Wellicht ligt er een antwoord in het denken vanuit een andere optie.De optie van de verbinding. Ik denk dat verbinding tussen mensen een basisprincipe is en de belangrijkste voorwaarde voor een betere toekomst. Als individu, gemeenschap, land en wereldburger kunnen wij alle uitdagingen aan, als we dat maar doen vanuit gezamenlijkheid. Streven naar meer verbinding in alle lagen van de maatschappij uitgaande van de volgende vier aandachtspunten :

·         Geloof in verbinding met jezelf.

·         Dat betekent dat ieder individu voor zichzelf vaststelt wat hij wil en kan. Mensen die beter weten wat ze willen en wat ze kunnen zijn beter in staat zich te verbinden met anderen.

·         Verbind je actief met andere mensen.

Dat betekent dat we ten eerste openstaan voor andere mensen en andere ideeën. Ten tweede tonen we belangstelling voor andere mensen. Ten derde zijn we kritisch, zowel naar anderen toe als naar onszelf.

• Roep onze onze leiders op om gehoor te geven aan onze oproep tot verbinding.

Vraag hen om te stoppen met polariseren en om op een proactieve manier hun invloed aan te wenden om conflicten te beëindigen. Een echte leider verbindt, niet alleen zijn of haar medestanders maar ook zijn of haar tegenstanders.

• Leef en handel volgens de principes van verbinding.

De beste manier om verbinding te stimuleren is door zelf te ervaren wat de voordelen zijn van een verbonden leven en een verbonden wereld. En dat anderen voor te leven.

We hebben dat gedaan het afgelopen jaar door ons thema: De Teleurstelling. Velen van U hebben daar een inleiding over gehouden en ieder van u heeft gecompareerd, in verbinding meegedacht met die inleiders.

Ik breng u in herinnering vorige week toen we met elkaar compareerden over de teleurstelling als evolutionair voordeel. We stelden vast dat wij als mens er nog maar net zijn in de tijd en dat evolutionair voordeel ons heeft gebracht tot waar we nu zijn. In de honderdduizenden jaren dat we rondzwierven over de savannes hebben we ons ontwikkeld tot wie we nu zijn.

Vrije mannen van goede naam die regelmatig bijeenkomen, binnen de getande rand van onze broederschap, om na te denken over onszelf, in verbinding met de ander. Want u en ik, wij staan op dit moment, in deze tijd op onze plek in de eeuwigheid. En staan voor de geweldige taak om dat wat ons voorging te evalueren en door in het hier en nu te leven de voorwaarden te scheppen voor hen die na ons komen. Een taak voor ons in de eeuwigheid. Het licht schijnt in de duisternis,als wij dat willen ontsteken want het komt op U aan.

Tenslotte wil ik u dit gedicht meegeven:

Uit nutteloze noodzaak

laten we eerlijk zijn
als beest zijn we totaal mislukt
ik zie mij daar nog staan
op een savanne zonder uitvlucht
in het volle licht der dieren
een mond vol tanden
heel modern, heel gênant

vandaag
regerend met draadloze hand
in een land gebouwd onder water
met mensenrechten, koffieapparaten
en de natuur in mooie reservaten
voel ik nog steeds diezelfde angst
niets is veranderd
weids en eindeloos gaapt de savanne

welkom in mijn hoofd
het is een doos vol zwarte gaten
alles wat een mens verzint
zuigt zich erin: zeppelins, vakanties
zelfhaat, witte fosfor, dildo's, anorexia
dubbelvla, dwangneuroses, shalali shalala
of de lol om een gemarteld paard
ook de dingen die niemand wil verzinnen
zitten erin: gewoon, voor de heb

ik draag een hoofd als een handicap
zwellend, kolkend, almaar zwellend
altijd vloed, nooit nog eb

geen vijand bleef er voor mij over
leeuw, griep, pest, slang
zelfs de dood slaapt aan een leiband

maar diep van binnen
in mijn grote grabbelton
daar vond ik er nog één
splinternieuw, zelfverzonnen
scharrelt een vijand
op de bodem van mijn vrije tijd
zinloos in de rondte
ik noem hem: Eeuwigheid

louter de gelegenheid
erover na te denken
volstond om hem te scheppen

gevangen zit ik als een rat
in mijn hobby, dag en nacht
en ik ben bang

ik was van plan een heldenstuk te schrijven
over het belang van kunst

van koninklijke kunst
haar grote nut
maar mijn blad zweeg indrukwekkend
en alle muzen weken

de waarheid is
zij heeft geen nut
kunst is maar een bijproduct
zij is niet nodig om te kunnen
eten, vrijen, ademen

maar één ding kan ze
zij kan vechten waar ik vlucht
zij kan, met haar ene giftand
zij het voor een kort moment
mij redden van de eeuwigheid
en dit verlammend gat verlammen

bij een vijand zonder handvat
helpt alleen het nutteloze
dan helpt kerven in een bot
stieren schetsen in een grot
dan helpt de nachtwacht
en het zingen bij een dode

uit nutteloze noodzaak
schiep kunst de mens

en als ik verstijf op mijn savanne
van bedreigend vrije tijd
als ik mijzelf vervloek
om dit uitzicht zonder eind
als mijn kop breekt van het licht
dan huil ik niet, dan schreeuw ik niet
ik hang mijzelf niet op

maar zet mijn voeten naast elkaar

leg mijn rechterhand

hier op mijn hart

en zie U aan,

in Uw gezicht.

Ik vraag u slechts:

laat dit de lente zijn

van koninklijke kunst.

* met dank aan Ramsey Nassr